Rozdział 4

  - Jeżeli nie przestaniesz się ruszać, skończysz ze wsuwkami wbitymi w czaszkę. - ostrzegła Ginny poprawiając fryzurę Hermiony. Po skończonej pracy spojrzała na swoje dzieło lekko przechylając głowę.
  - Wyglądasz jak dziewiąty cud świata. - stwierdziła. Brązowowłosa, która nie była przyzwyczajona do takich komplementów ( Ron nie potrafił się wysilić nawet na zwykłe "ładnie" ) uśmiechnęła się i pouczyła przyjaciółkę:
  - Mugole mają tylko siedem cudów świata, Ginny.
  - Wiem. Ale ósmym jestem ja. - ruda roześmiała się. Miała rację, obie Gryfonki wyglądały pięknie.
  Hermiona ubrała długą, rozkloszowaną, czerwoną sukienkę. Dwa kosmyki włosów spięła z tyłu głowy, a resztę zamieniła w rozpuszczone loki. Wszystko dopełniła wieczorowym makijażem, idealnie pasującym do stroju. Efekt przeszedł jej najśmielsze oczekiwania, co przyznała patrząc w lustro.
  Ginny wyglądała niemal równie zjawiskowo. Miała beżową sukienkę, wysokiego, zdobionego koka i delikatny makijaż. O Merlinie, niech już zobaczy ją Harry, prosiła w duchu nie mogąc doczekać się balu. Czuła, że ten wieczór będzie wyjątkowy.

  Blaise wpadł do dormitorium Dracona w świetnym nastroju. Jeszcze niczego nie wypił, a już był pobudzony jak po kilku piwach karmelowych. Tak jak się spodziewał, zastał blondyna poprawiającego muszkę przed lustrem.
  - To jak, Królewno, gotowa na bal? - zapytał, klaszcząc w dłonie.
  - Uspokój się. Nie jestem teraz w nastroju na żarty. - odburknął blondyn.
  - Stary, znowu spadłeś z miotły? Mówisz jak Snape.
  - To wszystko przez Parkinson. Tym razem nasłała swoje niewolnice, żeby sprawdziły co zakładam. Chciała przyjść ubrana podobnie, bo wszyscy myśleliby że znowu jesteśmy razem...
  Blaise oparł się o fotel i spojrzał na przyjaciela z politowaniem.
  - Musisz przyznać że przeszła samą siebie. - stwierdził. Na te słowa Draco zirytował się jeszcze bardziej.
  - Ona już chyba nigdy nie da mi spokoju! Merlinie, nie znam bardziej irytującej dziewczyny...
  - Naprawdę? A Hermiona? - zapytał szatyn maskując uśmiech. Blondyn patrzył na niego przez chwilę wyraźnie zmieszany. W końcu odpowiedział:
  - Dobrze wiesz, Zabini, że Granger nie kwalifikuje się nawet do ludzi, a co dopiero do dziewczyn. Jest po prostu szlamą.
  - A ty jesteś po prostu głupi. - powiedział Blaise zachowując swój wesoły wyraz twarzy. Draco spojrzał na niego z wyrzutem w oczach. Jednak tego dnia nic, nawet wściekły wzrok przyjaciela, nie powstrzyma Zabiniego od wypełnienia swojej misji.
  W tym momencie był tylko ciekaw tego, jak będzie wyglądać Miona. Ginny obiecała przecież, że postara się przemienić ją w słońce Hogwartu...

  1 dzień temu:
  (...) Wtedy zobaczył pod ścianą rudą siostrę Weasleya, która rozmawiała ze szkolną dziwaczką, Luną Lovegood. Doskonale. Podszedł do nich. Kości zostały rzucone. Czas na pierwszy etap realizacji planu.
  - No cześć, siostry Gryfonki! - przywitał je z jak największym entuzjazmem w głosie. Blondynka zaczęła się rozglądać, chcąc sprawdzić do kogo mówił Ślizgon. Kiedy zdała sobie sprawę z tego, że zwrócił się on do niej i jej przyjaciółki, odpowiedziała:
  - Witaj, Blaise.
  - Mam pewną sprawę... Do Ginny. - spojrzał na rudowłosą, która widocznie nie miała zielonego pojęcia co mu odpowiedzieć.
  - Jasne, już was zostawiam. - Luna zniknęła za ścianą korytarza.
  Teraz albo nigdy. No dawaj.
  - Chciałem tylko powiedzieć przepraszam. W imieniu moim i Draco. Za wszystko co zrobiliśmy... no wiesz kiedy. - Blaise wydusił z siebie w końcu, to co miał zamiar wyznać już dawno temu. I był zadowolony. Jednak Ginny najwyraźniej nie załapała dlaczego. Po prostu patrzyła na Ślizgona w taki sposób, jakby spodziewała się, że zaraz wybuchnie przed nią śmiechem i krzyknie: "Żartowałem ruda kreaturo!" Ale nie. Nic się takiego nie stało.
  - To miło z twojej strony... - zaczęła. - Widzę, że nie kłamiesz, ale nie sądzę, żeby Malfoy był zadowolony z tego co zrobiłeś w jego imieniu.
  - Dlatego to będzie nasza słodka tajemnica. - mrugnął do Gryfonki, która desperacko walczyła z rumieńcem wkradającym się na jej twarz. Zabini wiedział jak działa na dziewczyny Postanowił więc użyć trochę uroku osobistego w rozmowie z rudą. - Ale masz rację, Draco to skończony idiota. Chciałbym żeby w końcu pogodził się z wami, a zwłaszcza z Hermioną. Mam nawet pomysł jak do tego doprowadzić, ale będzie mi potrzebna pomoc. - popatrzył na Ginny spojrzeniem słodkiego kociaka. Ha! Nikt mu się teraz nie oprze.
  - No nie wiem Blaise... Mogę za takie spiski oberwać od Herm Cruciatusem... - chwila, chwila... Czy Ślizgon się czasem nie przesłyszał? Zdawało mu się, że słyszy wątpliwości w głosie Gryfonki. To w ogóle możliwe?
  - Niczym nie oberwiesz, obiecuję. W razie czego wezmę wszystko na siebie. Chcę po prostu pomóc w znalezieniu nici porozumienia pomiędzy naszymi przyjaciółmi, a to chyba nic złego, prawda?
  - No już dobrze. - powiedziała Ginny po chwili namysłu. - Ja też chciałabym żeby się pogodzili.
  Pogodzą się, i to jak... Oczy Zabiniego zaświeciły jeszcze jaśniej. Wszystko szło zgodnie z planem.
  - Świetnie! Mam dla ciebie jeszcze jedną informację. - powiedział, a zaraz potem dodał: - Sprawdzoną...

  Pansy Parkinson siedziała w swoim pokoju smarkając w poduszkę. Jak on mógł się tak zachować?! Wywalił z trzaskiem jej przyjaciółki po czym przekazał im że "Nigdy, PRZENIGDY do niej nie wróci". Bezczelny typ!
  Ale jaki przystojny... Stop, Pansy opanuj się! Musisz przestać myśleć o nim w taki sposób. Pokaż mu, że masz go gdzieś. Niech zobaczy co stracił!
  Ślizgonka wstała z łóżka i pobiegła do łazienki. Zaczęła zmywać z twarzy oznaki smutku, obmyślając plan zemsty. Jeżeli ona, Pansy Parkinson, nie może mieć Dracona Malfoya na własność, nikt nie będzie go miał.
  Postanowione.

  Draco wszedł do Wielkiej Sali pewnym siebie krokiem z Zabinim u boku. Momentalnie wzrok wszystkich dziewczyn skupił się właśnie na nich. Blondyn uwielbiał to od zawsze. Cały stres związany z Parkinson przeszedł, a zastąpiło go pewnego rodzaju podniecenie. Był to bowiem kolejny bal, czyli kolejna okazja do niewinnego flirtu.
  Wraz z przyjacielem usiedli przy stole zastawionym dla Ślizgonów, który niemal uginał się pod ciężarem jedzenia.
  - Na twoje szczęście nie widzę nigdzie Pansy. - powiedział Blaise rozglądając się po sali. Draco odetchnął z ulgą. Przynajmniej ta flądra nie popsuje mu wieczoru. A skoro mowa o psuciu czegokolwiek, gdzie się podziała Granger? Nie było jej przy Potterze i Weasley'u, którzy z kolei otoczyli się całkiem ładnym gronem małolat. Blondyn miał nadzieję że Gryfonka postanowiła zostać w dormitorium i nie zjawi się na balu. I tak nikt nie chciałby z nią zatańczyć.
  Parkiet był jak dotąd pusty ze względu na wczesną porę. Wszyscy uczniowie siedzieli grzecznie przy stołach i czekali aż zabawa się rozkręci. Draco nalał do kieliszka białe wino, dozwolone tylko siedmiorocznym i popijał je powoli.
  Wtedy jego wzrok skupił się na wejściu i pięknym, czerwonym kolorze falującym w rytm granej muzyki. Uniósł kieliszek do ust wciąż patrząc na tajemniczą dziewczynę powoli zbliżającą się do środka Wielkiej Sali.
  Zaraz, zaraz... Granger?!
  Blondyn wypluł z ust wino i poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Tak bardzo chciało mu się zwymiotować... Powstrzymał go wzrok Zabiniego i dziwnie drażniący uśmiech przyjaciela.
  - Cholera... - mruknął blondyn wycierając twarz serwetką. - Ten wywar jest okropny.
  Blaise wziął do ręki butelkę trunku i zdziwił się teatralnie.
  - Przecież jeszcze dwa tygodnie temu twierdziłeś, że to twoje ulubione wino. Ale ty szybko zmieniasz zdanie, stary. - powiedział po czym dodał: - Swoją drogą nie ma w tym nic złego. Ludzie się zmieniają, więc zdania też ulegają zmianom. Jestem z ciebie dumny, że się tego nie wstydzisz.
  Zabini poklepał blondyna po plecach. Ten jednak nic nie odpowiedział.

  Hermiona zajęła miejsce przy stole Gryffindoru. Z jej twarzy wciąż nie zeszły rumieńce spowodowane wzrokiem męskiej części zgromadzonych. Nie ma co, rudowłosa odwaliła kawał dobrej roboty.
  - Miona, nie widziałaś przypadkiem Ginny? - zapytał Harry dosiadając się do niej.
  - Powiedziała, że przyjdzie za chwilę. - odpowiedziała zgodnie z prawdą.
  Wtem wyrosła przed nią wysoka sylwetka Toda.
  - Mogę prosić? - zapytał Krukon wyciągając dłoń. Hermiona zmieszała się, ale w końcu przyjęła propozycję, zdając sobie sprawę że będą pierwszą parą na parkiecie. Starała się nie myśleć o tym, ile osób właśnie na nią patrzy. Po prostu dała Todowi prowadzić, a po chwili dołączyli do nich inni uczniowie.
  Podczas całego utworu, granego przez orkiestrę na podwyższeniu Gryfonka wyłapywała wiele spojrzeń, mniej i bardziej przychylnych.
  Nagle zobaczyła jasne, blond włosy i szaroniebieskie oczy przenikające ją na wylot. Były pełne wyrzutu.
  Wystarczyła chwila, aby Hermiona straciła równowagę i potknęła się o stopę Krukona. Ten złapał ją, spytał, czy nic się nie stało i odprowadził z powrotem do stołu.
  O co znowu chodzi temu idiocie, Malfoyowi? Czy nie mógłby choć raz zostawić jej w spokoju?

  Ginny zataczała małe kółka czekając na Zabiniego. Racja, zgodziła się pomóc mu zrealizować pewien bardzo ciekawy plan, ale nie zamierzała przez to tkwić cały wieczór w lochach!
  Kiedy w końcu Ślizgon przyszedł, nie mogła się powstrzymać od posłania mu karcącego spojrzenia.
  - Zmiana planów. - oznajmił. - Podłóż Mionce karteczkę nieco później. Na razie wszystko idzie lepiej niż myślałem.
  - To znaczy?
  - Draco aż pluje z zachwytu. - roześmiał się.
  Niezła metafora, pomyślała rudowłosa. Podobało jej się specyficzne poczucie humoru Blaisa. Zaczynała rozumieć, dlaczego miał takie szerokie grono adoratorek.

  Godzinę po rozpoczęciu bal nabierał barw. Parkiet zapełnił się tańczącymi, a przy stolikach zostawali tylko samotnicy. Ale Draco nie był samotnikiem, tylko nie miał nastroju na zabawę. Dziewczyny, które do niego podbiegały prosząc o taniec stały się okropnie irytujące. Na dodatek Parkinson jednak postanowiła przyjść i piorunować go wściekłym wzrokiem.
  Nigdzie nie widział Zabiniego, więc sięgnął po kieliszek wina. Już zamierzał pociągnąć kolejny łyk, kiedy zobaczył białą karteczkę pływającą na dnie naczynia. Nie była to przypadkiem urwana dekoracja, tylko umyślnie wrzucona wiadomość. Wyłowił ją i przeczytał zawartą treść:

Jeśli znudziło Cię już

siedzenie i gapienie się w

ścianę, znajdziesz mnie 

na korytarzu obok

biblioteki.

  Draco był zdziwiony tym niecodziennym liścikiem. Nigdy wcześniej nie dostał czegoś podobnego, zwykle dziewczyny bezwstydnie do niego podchodziły i zaczynały flirtować. Dlatego list miał w sobie coś intrygującego i tajemniczego. Coś, co blondyn bardzo chciałby poznać.

  Bez namysły wstał z miejsca i wyszedł mijając zdumioną Parkinson.

  -----------------------------------------

Hej! :)

  To już ( dopiero ) czwarty rozdział :) Jestem z niego nawet zadowolona, chociaż wiem, że mógłby być lepszy. 

  Jeszcze jedna, ważna rzecz - komentujcie, proszę. Każdy komentarz jest znakiem, że ktoś czyta tego bloga i motywacją do dalszego pisania. Tak więc, jeżeli już tu jesteś, fajnie by było gdybyś zostawił/a coś po sobie ;)

  Avalon